Marjan Honkoop: ‘Hier word ik blij van’

‘Dit is het mooiste beroep van de wereld. Ik kan niet anders zeggen’, vertelt uitvaartbegeleider Marjan Honkoop gedreven. ‘Ik vind het altijd weer heel bijzonder dat je als wildvreemde in het leven mag komen van mensen die op dat moment het meest weerloos zijn vanwege verlies en verdriet. Ik kom binnen als ‘mevrouw’ en ga na een week weg als ‘Marjan’. Dat ik dat dan mag zijn en met de familie die week mag groeien naar een mooie verstandhouding. Het is zó bijzonder dat dat in een week tijd allemaal kan ontstaan en dat ik dat kan en mag doen voor die mensen.’

Wens respecteren

Marjan maakte echter pas op haar 49ste de carrièreswitch naar de uitvaartbranche. Ze was tot die tijd altijd werkzaam in de horeca. Met veel plezier. Maar het eerste zaadje voor de liefde van dít vak werd geplant toen één van haar vriendinnen op veel te jonge leeftijd overleed. Marjan: ‘Ria had haar hele afscheid al voorbereid. Zelfs de kleding van haar man had ze klaar gehangen. Eén uur voor de uitvaart kwam hij erachter dat ze een brief in zijn jaszak had gestopt met daarop de boodschap dat het door één van haar vriendinnen moest worden voorgelezen. We riepen allemaal dat we dát niet konden. Maar ineens realiseerde ik me hoe fantastisch mooi het zou zijn om dat te kunnen en mogen doen. Ria was dood. Wie was ik om haar laatste wens niet te respecteren?’

Opleiding

In de jaren daarna overleden er nog meer dierbaren van Marjan. En regelmatig kreeg ze het verzoek om ook op hun afscheid te spreken, omdat ze dat destijds bij Ria zo mooi had gedaan. ‘Het op papier zetten van herinneringen aan degene die overleden was, ging me ook vrij makkelijk af’, realiseert Marjan zich. ‘In die tijd ben ik zelfs een keer benaderd door een uitvaartverzorger die me vroeg of ik wel in het goede vak zat. Ik kreeg het advies om de open dag van een uitvaartopleiding te bezoeken. Dat heb ik toen gedaan. Dat voelde meteen goed en ik ben de opleiding gaan doen. Die paste als een jas.’

Blij

‘Ik had het geluk dat ze net in die tijd bij Uitvaartzorg De Groot iemand zochten’, vervolgt Marjan haar verhaal. ‘Intussen werk ik hier alweer 9 jaar. Het voelt zó goed om iets te kunnen betekenen voor een familie die je belt op een moment van opperste ontreddering. Dat jij dan mag komen en rust kunt brengen bij die mensen. Kennis met hen mag delen en hen praktische zorgen uit handen kunt nemen, zodat de familie alle tijd en ruimte krijgt om goed afscheid te nemen. Daar word ik blij van.’

Emoties

‘Sommige uitvaarten zullen me altijd bijblijven. Zo heb ik drie jaar geleden de uitvaart van mijn beste vriendin mogen verzorgen. Alles ging heel goed, tot het moment dat ik mijn eigen afscheidswoorden sprak. Maar ik vind dat dat mag als het je eigen hart en ziel raakt. Op dat moment was ik ook maar gewoon ‘de vriendin van’. Acht weken daarvoor heb ik de uitvaart van mijn eigen moeder verzorgd. Je wilt altijd voor 100% presteren, maar nu, in het bijzijn van allemaal dierbaren, wil je het extra goed doen. Een afscheid van iemand die zo dichtbij je staat, is moeilijk, maar wel heel mooi om te doen. Die emoties voel ik ook weleens bij andere uitvaarten. Vooral als je in korte tijd voor de derde of vierde keer bij dezelfde familie komt. Dan word ik echt aangeraakt door het verdriet van die familie. Maar daar is niets mis mee. Als je er niets meer bij voelt, kun je beter stoppen met dit werk.’

Kleinschaliger en persoonlijker

In de afgelopen jaren heeft Marjan wel wat zien veranderen in haar vak. ‘Ja, zeker sinds corona zijn uitvaarten over het algemeen kleinschaliger geworden. Die echt grote uitvaarten met meer dan 100 genodigden hebben we veel minder. Mensen kiezen steeds vaker voor een intiemere setting met vrienden en familie die er echt toe doen. Ook zijn mensen minder bang dat iets ‘niet hoort’ en gelukkig kan er ook van alles. Hield vader van ijsjes? Dan huren we gewoon een ijskar in en krijgen de gasten allemaal een ijsje in plaats van koffie. Vervoer in het eigen busje of achterop de vrachtwagen kan ook allemaal. Hield de overledene van motoren? Hoe mooi is het dan als zijn of haar laatste rit naar het crematorium met een Harley Davidson kan worden gemaakt? Ik vind het echt een uitdaging om dat soort dingen met elkaar te regelen.’

Stervensbegeleiding en rouwcoach

Na de uitvaart houdt het voor Marjan nog niet op. ‘Ik ben ook geïnteresseerd hoe het daarna met de mensen gaat. Waarin zou ik hen kunnen bijstaan? Daarom ben ik me verder gaan specialiseren en de opleiding Stervensbegeleiding en Rouwcoach gaan doen. Ik vind het heel bijzonder om me ook daarin te mogen verdiepen en ik hoop dat ik op een bepaalde moment in dit bedrijf iets mag betekenen als rouwcoach. Ook dat lijkt me heel mooi om te doen.’